تو چه کردی که دلم باز مسلمان تو شد
تو چه کردی که دلم بی سروسامان تو شد

سر هر کوچه طوافی به تو اینبار ولی
چشم من روی تورا دید و پریشان تو شد

تو که از منطق و دستور غلط آوردی
دل و منطق همه یکجا به قربان تو شد

تار گیسوی پریشان شده افشان بکنی
چشم من موی تورا دید و مسلمان تو شد

روسری از سر خود باز مکن مویت را
دل دیوانه ما دست به دامان تو شد

بعد آن ماه عزیزی که مرا عاشق کرد
دل دیوانه ما عاشق چشمان تو شد

تو که خود ماهی به دنیای من اینبار بتاب
آسمان چشم تورا دید و پریشان تو شد

من که کفر از دهنم یکدفعه بیرون نزده
و خداوند دلم موی گل افشان تو شد

روسری از سر تو رفته عقب ، میمیرم
چشم من موی تورا دید و مسلمان تو شد

بس که از تو همه جا شعر نوشتم اینبار
"قصه شاعری ام یکسره دیوان تو شد"

عامل اصلی دیوانگی شاعر ما:
تار گیسوی تورا دید و گرفتار تو شد...

کجای قصه بودم ؟
کجای قصه ؟

آن شب که باران می بارید
تو ،
عروس کوچه های درد بودی
و شب
صورتش را از فکر تو پر کرده بود
و باد صدای حرفهایت را ،
به سمت من می آورد .

............

اهواز ،
بوی تو گرفته بود
و آغوش من
برای عروسی تو ترک برداشته بود
و کودکان همسایه
به امید خوردن یک شام سیر .....

کجای قصه بودم ؟
کجای قصه؟

جنگ شد
من رفتم
تو ماندی
و خاطره هایی که بوی تو و آن کوچه ی قدیمی را می داد.



جنگ تمام شد
سرزمینمان زخم برداشته بود
هیچ کس
درد را ندید
در حالی که همه ی ما درد داشتیم .



پیر شدیم
روزگاری از درد
به دنبال ما بود
اهواز
پیرتر شده بود
و کوچه ها و خیابانهایش
بوی طولانی جنگ را ،
به پنجره هایش آویزان کرده بود .



اهواز به خاک رفت
و مردمان درد کشیده اش
بوی خاک را به خاک بردند
و هیچ کس این درد را ندید .

کجای قصه بودم ؟
کجای قصه ؟


صابر خوشبین صفت
اهواز 14اردیبهشت 1396